کتاب بابای سیمون و سی‌ویک داستان دیگر مجموعه‌داستانی به قلم گی دو موپسان است. این کتاب را فیروزه دیلمقانی به فارسی ترجمه کرده است. نسخه‌ی فارسی این کتاب اولین بار در سال 1396 به چاپ رسیده و 342 صفحه دارد.
گی دو موپسان در سال 1850 در فرانسه متولد شد. او دوران کودکی شاد و بی‌دغدغه‌ای را گذراند و در بزرگسالی در پاریس به عنوان کارمند دولت مشغول شد. موپسان هم‌زمان با کار، فعالیت ادبی را تحت‌نظر گوستاو فلوبر شروع کرد.
گوستاو فلوبر که از نویسندگان تأثیرگذار فرانسه به شمار می‌رفت، دوست خانوادگی موپسان بود و استعدادش را کشف کرده بود. فلوبر به طور مداوم موپسان را به نوشتن تشویق و او را با چهره‌های مطرح دنیای ادبیات مانند امیل زولا و آلفونس دوده آشنا می‌کرد. سال 1880 سالی تعیین‌کننده در زندگی موپسان بود. او در آن سال داستان تپلی را منتشر کرد.
این داستان با استقبال بسیار خوبی رو‌به‌رو شد و موجب شد تا موپسان تصمیم بگیرد پس از آن تنها به عنوان نویسنده فعالیت داشته باشد. در ده سال آینده او بیش از سیصد داستان کوتاه منتشر کرد که الهام‌بخش اکثرشان زندگی خودش بود. بعد از آن دوره‌ی ده‌ساله، موپسان به‌مرور دچار بیماری‌های عصبی شد و در نهایت افسردگی ماژور گرفت. میل به خودکشی در او زیاد شد و از این مسئله رنج می‌برد. احوالاتش در آخرین داستان‌هایش کاملاً مشهود است. در نهایت موپسان پس از چند ماه اقامت در آسایشگاه روانی درگذشت.
کتاب بابای سیمون شامل سی‌ودو داستان کوتاه از بهترین آثار موپسان است. داستان‌های موپاسان پیچیدگی ذهن انسان مدرن را با رویکردی روان‌شناختی بررسی می‌کنند. او در این داستان‌ها بر انسان و ترس‌هایش و دیگر رذایل اخلاقی زاده‌ی ترس تمرکز می‌کند و شخصیت‌هایی دور از ذهن ما می‌پردازد. به عنوان مثال شخصیتی بورژوایی را توصیف می‌کند که کودن است یا شخصی روستایی که تحصیل‌کرده و زرنگ است.
