کتاب پایان جهان اثر پابلو نرودا و ترجمه‌ی فرهاد غبرایی است. نفتالی ریکاردو ره‌یس باسوآلتو (پابلو نرودا) درسال 1904 در کشور شیلی به دنیا آمد. او ابتدا با نام مستعار نویسنده‌ی اهل چک «یان نرودا» مشغول به کار شد و بعد از آن با نام «پابلو نرودا» که به عنوان اسم رسمی خود انتخاب کرده بود، شناخته شد. نرودا در سال 1971 جایزه‌ی ادبیات نوبل را دریافت کرد؛ اما در کنار مشغولیات ادبی در ساختار سیاسی کشور خود نیز ورود کرد. بعدها در جایگاه یک دیپلمات و سناتور رسمی نیز شناخته شد. او رویکردهای ضدسرمایه‌‌داری و ضدآمریکایی داشت و در سال 1970 نامزد ریاست جمهوری شیلی شد؛ اما در همان انتخابات، حمایتش از سالوادور آلنده را اعلام کرد.
از فاکتورهای مهم شعر‌های نرودا قرار گرفتن دو عنصرِ وضعیت رمانتیک در کنار وضعیت انسانِ متعهد اوست. برقراری توازن در دو ساحت متفاوت که می‌تواند نشان‌دهنده‌ی این امر باشد که احساسات هم می‌تواند دلیلی برای مبارزه و تعهد باشد و هم می‌تواند نشان‌دهنده‌ی آن باشد که یک مبارز و متعهد به انسانیت، هرگز از احساسات انسانی فارغ نیست.
نرودا کار خود را با انتشار کتاب «شامگاهی» در سال 1923 شروع کرد. کتاب دیگر او «اسپانیا در قلبم» که در سال 1936 منتشر شد، واکنشی به جنگ داخلی اسپانیا بود. لویی آراگون، از بنیان‌گذاران مکتب سورئالیست، در مقدمه‌ای که بر آن نوشت، آن دفتر را مقدمه‌ای غول‌آسا بر تمامی ادبیات مدرن خواند. کتاب پایان جهان نیز در سال 1969 از او منتشر شد. نرودا در سال 1973 درگذشت. مرگ او را در اثر ابتلا به سرطانی که داشت ذکر کرده‌اند؛ اما به دلیل این‌که دوازده روز پس از سقوط آلنده رخ داده، از نگاه تاریخ مرگی مشکوک و در هاله‌ای از ابهام تلقی شده است.
