کتاب بوطیقای متن، بوطیقای صدا (جستارهایی در تحلیل موسیقی راک از منظر مطالعات فرهنگی و نظریه‌ی ادبی) به انتخاب و ترجمه‌ی علی شفیع‌آبادی و محمد حیاتی منتشر شده است. موسیقی راک از ابتدا تاکنون با ادبیات ارتباط داشته است. برخی از بزرگ‌ترین شخصیت‌های این نوع موسیقی با شاعران، نویسندگان و روزنامه‌نویسان دم‌خور و اهل کتاب، شعر، رمان و فلسفه بوده‌اند. رابرت آلن زیمرمن با نگاه به نام شاعر ولزی، دیلن تامس، اسم هنری باب دیلن را برای خود انتخاب و با آلن گینزبرگ، یکی از شاعران و نویسندگان نسل بیت معاشرت کرد. اعضای گروه بیتلز هم نام گروه خود را با نگاه به ابیاتی انتخاب کردند که در دهه‌های پنجاه و شصت در ایالات متحده محبوب بودند.
موسیقی راک به دلیل اشتراکات فراوان با سیاست از دیرباز طرفداران پر‌شماری در ایران داشته؛ اما پژوهشگران، جامعه‌شناسان، نویسندگان و منتقدان تاکنون از جنبه‌های جامعه‌شناختی، مطالعات و نظریه‌های فرهنگی به آن نپرداخته‌اند. اما نباید بد به دل راه داد. چندی است که کتابی تحت عنوان بوطیقای متن، بوطیقای صدا (جستارهایی در تحلیل موسیقی راک از منظر مطالعات فرهنگی و نظریه‌ی ادبی) به پیشخوان کتاب‌فروشی‌ها راه یافته است.
مترجمان این اثر، پس از مطالعه‌ی درازدامن مقالات محققان برجسته‌ی غربی، تعدادی از آن‌ها را زیر عناوین «نسل من: مخاطبان، شیفتگان، خرده‌فرهنگ‌ها»، «جغرافیاهای معاصر جان لنون»، «چهره‌یی شبیه چهرک و صدایی که خس‌خس می‌کند: بوطیقای نظام‌یافته‌ی صدا، شخصیت‌ها و ترانه‌های باب دیلن»، «لال‌بازی، دیفرانس: لئونارد کوهن در اجرای زنده»، «از دریچه‌ی دنیای خودم می‌نگرم: جیمی هندریکس و زیباشناسی موسیقی بلوز»، «کودک یاغی: سیر‌و‌سفرهای شاعرانه‌ی جیم موریسون»، «به چالش کشیدن موسیقی پاپ: آن سوی دیوار»، «متالیکا، نیچه و مارکس: فساد اخلاق» و «بیگانه‌ی غمگین زیر‌زمینی و شعر پرسپکتیو» ترجمه و در کتاب به دست داده‌اند.
