کتاب مجموعه اشعار نیما یوشیج با مقدمه و تدوین عبدالعلی عظیمی منتشر شده است. این کتاب برای اولین بار در سال 1384 و در قطع رقعی به چاپ رسید. بعد از چندی، انتشارات نیلوفر قطع جیبی آن را هم به چاپ رساند. کتاب حاضر شامل همه‌ی اشعار نیما به غیر از مجموعه اشعار طبری اوست. طبق نظر آقای عظیمی، آوردن این اشعار بدون ترجمه‌ی فارسی آن‌ها برای مخاطب چندان مفید نیست.
نیما یوشیج همان‌طور که در نامه‌هایش آمده است، نگران بود که میراثش بعد از مرگ به‌درستی به مخاطب عرضه نشود. با وجود وصیتی که کرده بود، بعد از استاد معین هیچ‌کس به جمع‌آوری و ارائه‌ی کارهای او دست نزد. در دهه‌ی شصت مجموعه‌ی دیگری فراهم شد؛ اما آن هم نواقص بسیاری داشت و شخص هوشنگ گلشیری یکی از منتقدان آن بود. این مجموعه کاری است که آقای عظیمی یک سال و نیم برای آن زمان گذاشته و آن نقص‌ها را برطرف کرده است.
نیما یوشیج با منظومه‌ی «افسانه» شعر نو فارسی را پایه‌گذاری کرد. شعر نو یک گونه از شعر نوگراست که در تقابل با شعر کهن فارسی قرار دارد. این نوع شعر در وزن و قافیه از اشعار کهن پیروی نمی‌کند و به قالب‌های نیمایی، سپید و موج نو تقسیم می‌شود. شعر نو از زبان روز جامعه و مفاهیم جدیدتری که در اجتماع رخ می‌دهد استفاده می‌کند. این اسم را خود نیما یوشیج بر هنرش گذاشت. منتقدان اشعار نیما را نمادین می‌خوانند و او را هم‌ارز شاعران سمبولیست جهان می‌دانند.
عبدالعلی عظیمی متولد سال 1335 در ابرقو است. «با نام گل» و «جغرافیای من» دو مجموعه شعر معروف این شاعر هستند.
