کتاب ادبیات و روانپزشکی نوشته‌ی فمی ایبد، روان‌پزشک معاصر بریتانیایی است که ناصر همتی و ناصر معین آن را به فارسی برگردانده‌اند. فمی ایبد روانپزشکی صاحب‌نظر است که به شاعری نیز شهرت دارد و صاحب چند دفتر شعر است. او همچنین ویراستار برجسته‌ترین کتاب حوزه‌ی نشانه‌شناسی در روانپزشکی است.
کتاب «ادبیات و روانپزشکی» از مجموعه‌ای از مقاله‌ها در زمینه‌ی ادبیات و روانپزشکی گرد آمده که پیش از این در مجله‌ی «پیشرفت‌های درمانی در روانپزشکی» منتشر شده‌اند و بعدها در قالب کتابی مستقل به چاپ رسیده‌اند. البته در این گردآوری دوباره روی هر مقاله بررسی‌های لازم انجام شده و برحسب نیاز چند مقاله‌ی جدید نیز نوشته شده است.
در کتاب «ادبیات و روانپزشکی» به چنین مقولاتی پرداخته شده است: «چرا پزشکان باید داستان بخوانند؟»، «جایگاه ادبیات در آموزش پزشکی»، «نقش روایت‌های خودزندگی‌نامه‌نویسی»، «سالخوردگی و زوال عقل» و «کم‌توانی‌های ذهنی و درخودماندگی». بحث اصلی نویسنده در این کتاب چگونگی کمک گرفتن روانپزشکی در طرح درس و تشخیص بیماری از ادبیات و علوم انسانی به‌ویژه فلسفه و اخلاق است. نویسنده درصدد بوده که توضیح دهد چرا درمانگران باید ادبیات بخوانند؟ و در ادبیات چه می‌گذرد؟ و اهمیت ادبیات و فلسفه در چیست؟
همچنین فمی ایبد در این کتاب توضیح می‌دهد که در آثار خودزندگی‌نامه‌نویسی، اشاره‌های بالینی مفیدی وجود دارد که در شرح‌حال معمول پزشکی یا روانپزشکی قابل‌حصول نیست. او برای نمونه به زندگی‌نامه‌ی خودنوشت جان استوارت میل اشاره می‌کند که روان‌پزشک با مطالعه‌ی آن می‌تواند به نشانه‌های روان‌رنجوری نویسنده‌ی کتاب پی ببرد. مطالعه‌ی آثار ویرجینیا وولف و سیلویا پلات و جنت فریم هم به روان‌پزشک این دید را می‌دهد که آن‌ها چگونه با اختلالات خلقی خود دست‌وپنجه نرم می‌کرده‌اند یا حتی تسلیم آن شده‌اند.
