کتاب در ستایش بطالت مقاله‌ای کوتاه است از برتراند راسل، فیلسوف بریتانیایی که محمدرضا خانی آن را به فارسی ترجمه کرده است. برتراند راسل در علوم متعددی صاحب‌نظر بود. او علاوه بر شهرتش در ارائه‌ی نظریات فلسفی یک منطق‌دان، ریاضی‌دان، مورخ، جامعه‌شناس، نویسنده و فعال سیاسی صلح‌طلب به شمار می‌آید. او را به‌واسطه‌ی آثاری مانند در «باب دلالت» از ستون‌های اصلی فلسفه‌ی قرن بیستم و یکی از بنیان‌گذاران فلسفه‌ی تحلیلی می‌دانند. راسل در زمینه‌ی دستیابی به بنیانی منطقی برای ریاضیات تلاش‌های بسیار زیادی انجام داد و دستاوردهایش اثرات قابل‌توجهی بر علوم منطق، زبان‌شناسی، هوش مصنوعی، علوم شناختی، علوم کامپیوتر و فلسفه‌ی زبان گذاشت. او همچنین به پاس «آثار متعدد در حمایت از نوع‌دوستی و آزادی اندیشه»، در سال 1950 برنده‌ی جایزهی نوبل ادبیات شد. راسل در 97 سالگی و در اثر ابتلا به بیماری آنفولانزا درگذشت و بنا به وصیتش سوزانده و خاکسترش روی کوه‌های ولز ریخته شد.
برتراند راسل در کتاب «در ستایش بطالت» ایده‌ای انقلابی مطرح می‌کند و باورهای کلاسیک و مذهبی در خصوص کار، ساعات کار و رنج حاصل از آن را به چالش می‌کشد. او در این کتاب، کار و زندگی کارگران را به سنت فیلسوفان سوسیالیست، به مثابه‌ی یک مقوله‌ی اقتصادی و اجتماعی تحلیل و برای کاهش مشقت‌های حاصل از آن به دنبال چاره میگردد. این مقاله که در بحبوحه‌ی رکود بزرگ اقتصادی و رشد فزاینده‌ی نرخ بیکاری نوشته شده، این باور کلاسیک را که کار مهم‌ترین عنصر معنابخش زندگی است رد می‌کند. وی راهکارهایی برای کاهش ساعات کاری و به دنبال آن استخدام افراد بیشتر برای پر کردن ساعات کاری خالی‌شده ارائه میدهد. راسل در این کتاب فراغت انسان از کار را عنصر رهایی‌بخش ذهن او میداند که میتواند از ساعات فراغتش در زمینه‌ی اعتلای بُعد روحی و جسمی خود استفاده و بهرهوری شغلی‌اش را نیز افزایش دهد.
