کتاب آتشِ زَندان رمانی به قلم ابراهیم دمشناس است. او نویسنده‌ی معاصر ایرانی است که در سال 1351 در بندر ماهشهر متولد شد و تا سی‌وسه‌سالگی ساکن همان‌جا بود. دمشناس مدرک ارشد ادبیات فارسی را از دانشگاه آزاد کسب کرد و به تدریس زبان و ادبیات فارسی پرداخت. او فعالیت ادبی‌اش را از سال 1365 آغاز کرد و داستان‌هایش را در مجلات معتبر ادبی به چاپ رساند. اولین مجموعه‌داستانش در سال 1382 به چاپ رسید. تاکنون از دمشناس پنج کتاب به چاپ رسیده است. این نویسنده تاکنون جوایز ادبی معتبری دریافت کرده است. اولین مجموعه‌داستانش، «نهست» بهترین مجموعه داستان دوره‌ی چهارم جایزه‌ی هوشنگ گلشیری شد. این کتاب نامزد نهایی جایزه‌ی ادبی اصفهان نیز بود.
دمشناس رمان آتش زَندان را در سال 1385 نوشت، اما این رمان در سال 1399 به چاپ رسید. داستان این رمان دوران اواخر حکومت رضاشاه تا پایان جنگ ایران و عراق را پوشش می‌دهد. این کتاب نامزد نهایی جایزه‌ی ادبی احمد محمود بوده است. نویسنده برای نوشتن این رمان از شاهنامه الگو گرفته است. او شیوه‌ی روایتی جدید را براساس شاهنامه طرح کرده است. دمشناس در این رمان طولانی با بیانی حماسی، داستان پدر و پسری را ادیسه‌وار روایت می‌کند. این رمان نثری تلمیحی دارد و در آن به شاهنامه به‌خصوص داستان رستم و اساطیر یونان اشاره می‌شود. نویسنده در این رمان شخصیت رستم را به زمان ما آورده و برایش داستانی نو روایت کرده است.
پدر و پسری با نام «رستم» و «اسماعیل» به امید دیدار زن و دختری سوار بر قطار رجا می‌شوند تا از جنوب‌غربی کشور به شمال‌شرقی بروند و راه رفته را بازگردند. این سفر دوار از خوزستان به خراسان در 748 صفحه روایت شده است.
